Τα σπίτια που είναι κατασκευασμένα από ανακυκλωμένα μεταφορικά δοχεία είναι αρκετά αμφιλεγόμενα. Μερικοί τους αγαπούν και κάποιοι τους μισούν και υπάρχουν μερικά έγκυρα σημεία σε κάθε πλευρά. Αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε όλα αυτά τώρα. Αυτό που έχουμε κατά νου έχει να κάνει με ένα σπίτι.
Πρόκειται για το σπίτι του RDP, μια κατοικία που βρίσκεται στην Pichincha του Ισημερινού. Χτίστηκε εδώ από τους αρχιτέκτονα ντουέλο Moreno Flores και Sebastian Calero. Εργάστηκαν μαζί και αξιοποίησαν την εμπειρία τους δίνοντας νέα σημασία σε βασικά στοιχεία και χρησιμοποιώντας υλικά που ανακτήθηκαν και επαναχρησιμοποιήθηκαν για να απλοποιήσουν τη διαδικασία κατασκευής και να κάνουν το κάθε έργο μοναδικό.
Ο πελάτης θέλησε αυτό να είναι ένα πολύ απλό σπίτι που επικεντρώνεται στη λειτουργικότητα. Απαιτείται επίσης να είναι ένα αποσυναρμολογούμενο σπίτι που ο πελάτης θα μπορούσε να σπάσει σε ενότητες και να μεταφερθεί σε διαφορετική τοποθεσία, εάν είναι απαραίτητο.
Οι αρχιτέκτονες αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τα δοχεία μεταφοράς, η απόφασή τους εμπνεύστηκε από τον τρόπο ζωής του πελάτη και τις προσωπικές του προτιμήσεις και ιστορία. Ένας τέτοιος σχεδιασμός επέτρεψε μια βαθιά κατανόηση όλων των κομματιών και μεγάλη ευελιξία όσον αφορά τη διάταξη και τη συνολική δομή.
Συνολικά, για αυτό το έργο χρησιμοποιήθηκαν επτά εμπορευματοκιβώτια μεγέθους 20 ft και ενός μέτρου 40 ft. Η φάση κατασκευής οργανώθηκε σε τέσσερις φάσεις. Πρώτα οι αρχιτέκτονες αποφάσισαν την τοποθέτηση κάθε δοχείου με βάση τους όρους της τοποθεσίας.
Μετά από αυτό, τα εμπορευματοκιβώτια συναρμολογήθηκαν και ευθυγραμμίστηκαν και το σπίτι άρχισε να διαμορφώνεται σιγά-σιγά. Στη συνέχεια προστέθηκε το πρόσθετο σύστημα μεταλλικών δοκών, ο ρόλος του οποίου ήταν να ενισχύσει τη δομή των δοχείων με βάση το σχέδιο του σπιτιού. Το τελευταίο βήμα ήταν η προσθήκη όλων των καλωδίων και η δημιουργία των δωματίων.
Η τοποθεσία στην οποία τοποθετήθηκε το σπίτι είναι ως επί το πλείστον επίπεδη και πράσινη, κάνοντας τη διαδικασία κατασκευής πολύ πιο εύκολη. Είναι επίσης αρκετά μακριά από την πόλη για να είναι μακριά από όλο το θόρυβο και την αναταραχή και ως εκ τούτου χρησιμεύει ως μια γαλήνια και χαλαρωτική απόδραση.
Τα δοχεία που χρησιμοποιούνται για το έργο είναι γεμάτα ιστορία και κάθε ένα έρχεται με μια ιστορία. Οι αρχιτέκτονες ήθελαν να γιορτάσουν όλα αυτά και επίσης να εκθέσουν την πραγματική φύση τους. Ως αποτέλεσμα, επέλεξαν να αφαιρέσουν όλα τα εργοστασιακά χρώματα και να εκθέσουν το γεύμα κάτω από αυτό.
Όλες οι ατέλειες των εμπορευματοκιβωτίων έγιναν χαρακτηριστικές για το σπίτι και αγκαλιάστηκαν με ενθουσιασμό. Όπως μπορείτε να δείτε, τα όρια μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού δεν υπάρχουν πραγματικά με την παραδοσιακή έννοια της έννοιας.
Οι εσωτερικοί χώροι επικοινωνούν ελεύθερα και ανοιχτά με το περιβάλλον. Αυτή η ισχυρή σύνδεση με το εξωτερικό πραγματοποιείται με τη μορφή γυάλινων τοίχων και χωρισμάτων και καλυμμένων χώρων. Η κοινωνική περιοχή εκτείνεται έξω και διαθέτει μια σκεπαστή δομή που μοιάζει με καταστρώματα, με ανεξάρτητο τζάκι και τραπέζι καφέ.
Οι εσωτερικοί υαλοπίνακες χωρίζουν αυτό το χώρο από τους χώρους καθιστικού και τραπεζαρίας. Διαθέτουν κουφώματα που αφήνουν σε πολύ φυσικό φως και ο εσωτερικός σχεδιασμός είναι ένας συνδυασμός μοντέρνου, ρουστίκ και βιομηχανικού.
Αντί για μια φανταχτερή σκάλα υπάρχει μια απλή κόκκινη σκάλα που οδηγεί στην περιοχή της σοφίτας. Βρίσκεται δίπλα στην κουζίνα που είναι μια ζεστή γωνιά με ένα ξύλινο νησί που το χωρίζει από την τραπεζαρία και το υπόλοιπο του ανοιχτού σχεδίου.Υπάρχει επίσης ένας χειροκίνητος ανελκυστήρας που προσφέρει πρόσβαση στο ανώτερο επίπεδο.
Το υπνοδωμάτιο είναι ένας από τους ομορφότερους χώρους. Έχει τεράστια παράθυρα και πανοραμική θέα στο περιβάλλον. Τα έπιπλα είναι απλά και η έμφαση δίνεται στις απόψεις και την αυθεντικότητα των υλικών.
Μια παρόμοια προσέγγιση λήφθηκε κατά το σχεδιασμό και τη διακόσμηση όλων των άλλων χώρων όπως οι διάδρομοι, το μπάνιο ή οι μικρότεροι χώροι σαλόνι.
