Το 2016 London Design Festival έχει ένα από τα πιο ασυνήθιστα και ενδιαφέροντα ορόσημα: ένα γιγαντιαίο χαμόγελο. Η εγκατάσταση σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Alison Brooks και παρουσιάστηκε εδώ στο διάστημα 17 Σεπτεμβρίου - 12 Οκτωβρίου. Είναι μια δομή που εκτείνεται στα υλικά μέχρι το όριο. Είναι χτισμένο με CLT (ξυλεία διατομής) και σκληρό ξύλο υψηλής απόδοσης. Είναι η πιο πολύπλοκη δομή CLT που κατασκευάστηκε ποτέ.
Η όλη εγκατάσταση έχει μήκος 34 μέτρα και ύψος 3 μέτρα και κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από tulipwood. Η πιο ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, ωστόσο, είναι το σχήμα της. Σχεδιάστηκε με δύο ανοικτά άκρα που είναι καμπυλωτά προς τα πάνω. Αυτά τα δύο ανοιχτά άκρα χρησιμεύουν ως πλατφόρμες προβολής. Η δομή ως σύνολο έχει σχήμα ανάστροφου τόξου.
Οι επισκέπτες μπορούν να εισέλθουν στην εγκατάσταση μέσω της μοναδικής πόρτας και ράμπας που είναι ενσωματωμένες στο κεντρικό τμήμα. Μπορούν στη συνέχεια να περπατήσουν μέχρι την πλαγιά για να φτάσουν σε μία από τις δύο πλατφόρμες προβολής από όπου μπορούν να θαυμάσουν το περιβάλλον.
Οι τοίχοι είναι διάτρητοι με σειρά ωοειδών οπών που κυμαίνονται από 12 έως 20 cm σε μέγεθος. Φιλτράρονται στο φως της ημέρας και επιτρέπουν στους επισκέπτες να φτάσουν στο βουνό έξω. Ο ρόλος τους είναι ως επί το πλείστον διακοσμητικός και αυτές οι μικρές τρύπες προσθέτουν επίσης ένα άγγιγμα παιχνιδιού σε όλο το σύνολο, καθιστώντας την εγκατάσταση πιο διαδραστική και ελκυστική.
Το έργο εκτείνεται μέχρι το όριο. Το CLT είναι απίστευτα ισχυρό, αλλά και ελαφρύ και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά συνδυάζουν την εγκατάσταση ώστε να είναι εύκολη η τοποθέτηση, η δομική στερεότητα και η φιλικότητα προς το χρήστη. Το tulipwood που χρησιμοποιείται για το έργο χαρακτηρίζεται επίσης από μια σειρά από όμορφες και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που έχουν ως αποτέλεσμα μια καθαρή, κομψή, ζεστή και πλούσια εμφάνιση συνολικά.
Συνολικά χρησιμοποιήθηκαν 12 μεγάλοι πίνακες CLT και έξι από αυτούς είναι κυρτός. Περίπου 6.000 μακριές βίδες συγκρατούν ολόκληρη την εγκατάσταση μαζί. Το σχήμα της εγκατάστασης δημιούργησε μερικά προβλήματα. Για παράδειγμα, επειδή έχει βραχίονες με μήκος 12 μέτρων, μοιάζει με ένα γιγαντιαίο πριόνι. Ολόκληρη η ομάδα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να σιγουρευτεί ότι η δομή δεν κινείται σαν κουνιστή καρέκλα, ούτε όταν αρκετοί άνθρωποι συγκεντρωθούν στο ένα άκρο ενώ ο άλλος είναι άδειος.
Για να διασφαλιστεί η σταθερότητα της εγκατάστασης και για να αποφευχθεί η ταλάντευση, ολόκληρη η κατασκευή αγκυρώθηκε κάτω από μια μεγάλη ξύλινη βάση γεμάτη με 20 τόνους χάλυβα αντίβαρα. Με αυτόν τον τρόπο διατηρεί το σχήμα του ανά πάσα στιγμή και η ομοιότητα με ένα πριόνι είναι λιγότερο εμφανής. Στην πραγματικότητα, η εγκατάσταση μοιάζει περισσότερο με ένα χαμόγελο και αυτό ακριβώς προωθεί ο σχεδιασμός.
Τη νύχτα, όταν τα φώτα είναι αναμμένα μέσα, η δομή μοιάζει με ένα γιγαντιαίο φανάρι όταν φαίνεται από το πλάι. Ταυτόχρονα, υπάρχουν φώτα έντασης που υπογραμμίζουν το ενδιαφέρον και ασυνήθιστο σχήμα του και κάνουν την ανθεκτική βάση να ξεχωρίζει, αποκαλύπτοντας την είσοδο.
